Ταξίμια μπορείς να κάνεις παντού, στην ζωή, στην αγάπη, στην μουσική, στην ζωγραφική, στην επιστήμη και ... βάλε.
Ένα πράμα όμως θα πρέπει να πάρεις στα σοβαρά, δεν κάνουμε ταξίμια εν δημοσίω και για αυτοεπίδειξη αν δεν έχουμε ασχοληθεί με το αντικείμενο μας τουλάχιστον μια 15ετία γιατί τότε θα φαλτσάρουμε και μάλιστα άσχημα και θα κουφάνουμε τον κόσμο γύρω μας, και θα τον κάνουμε να υποφέρει άδικα. Άν τελικά το αποτέλεσμα είναι αυτό τότε καλύτερα να καθήσουμε εκεί που είμαστε !
Στο σπίτι μας και για κουφούς, τυφλούς κι΄αναίσθητους παίζουμε όποτε και όπως θέλουμε !
Αυτή η 15ετία ισχύει σε όλους τους χώρους και για να είμαι δίκαιος, για την μουσική θα έβαζα και 5 χρόνια καπάκι, πάμε στα 20 λοιπόν !
Δεν με πιστεύετε έτσι.., δικό σας πρόβλημα !
Λοιπόν, τα μουσικά ταξίμια έχουν την ρίζα τους κάπου μακρυά, στην Ανατολή. Πρώτοι οι Κινέζοι (μέσα σ΄αυτούς θα πρέπει να αναφερθούν οι Μογγόλοι της Στέπας με τις Σαμανικές ιεροτελεστείες και φυσικά οι Ινδιάνοι ) και αργότερα, σε πολύ πιο σοβαρότερη βάση, οι Ινδοί ασχολήθηκαν εμπειρικά με τα μουσικά ηχοχρώματα ώσπου ήρθε ο σοφότερος των σοφών, ο Πυθαγόρας ο Σάμιος για να μας μιλήσει για τις σχέσεις των χορδών και των ήχων.
Οι Κινέζοι λοιπόν, βασισμένοι πάντα στην ακοή και χρησιμοποιόντας αυτό που λέμε σήμερα "πεντατονική κλίμακα", δημιούργησαν και χρησιμοποίησαν τα πρώτα ταξίμια τα οποία και παρουσίαζαν σε θρησκευτικές τελετές απαγγέλοντας ιερά κείμενα.
Το ίδιο γεγονός εμφανίζεται και στους ινδούς, μόνο που εδώ έχουμε μια ποικοιλομορφία ήχων. Οι Ινδοί, αφού άκουσαν καλα και για χρόνια την πεντατονική των Κινέζων, δεν αρκούνται πλέον σε μια κλίμακα και αρχίζουν ταξίδια και ταξίμια και σε άλλους ηχοχώρους με αποτέλεσμα να πλουτισθεί ο μουσικός και ρυθμικός χώρος πράμα το οποίο θα εκμεταλευτούν αργότερα οι Ασσύριοι, οι Αιγύπτιοι και φυσικά και οι Έλληνες.
Σε πολύ κατοπινές εποχές θα έρθουν οι "σωτήρες" μας απο την Δύση με τις Σταυροφορίες, και θα πάρουν και αυτοί ένα κομμάτι απο την πίτα.
Λοιπόν..... να μην ξεφεύγουμε....
Στην Ινδία λοιπόν λαβαίνει χώρα μια μουσικολογική επανάσταση. Έχουμε σε πρώτη φάση την δημιουργία καινούργιων ηχοχρωμάτων, ρυθμών και εμφανίζεται και αυτό που λέμε ταξίμι, το οποίο, στον χώρο αυτό, είναι απαραίτητη προυπόθεση για να ακουστει μια μουσική και του δίνεται ιδιαίτερο βάρος.
Ο ρόλος του είναι άκρως σημαντικός !
Προετοιμάζει την ψυχή (βλ. ακοή) και το πνεύμα για να ακούση την συγκεκριμένη κλίμακα (ηχόχρωμα).
Δεν νοείται θρησκευτική τελετή, γλέντι, γάμος η κηδεία χωρίς μουσική μα προ πάντων χωρίς την εισαγωγή (ταξίμι) που σου μαζεύει την ψυχή απο τους δρόμους που αυτή γυρνάει, που σου λέει : "κοίτα να δείς, τώρα είσαι εδώ κι΄εγώ, η μουσική, σου ανήκω. άσε τα του κόσμου κι΄άκουσέ με ! "
Σε ορισμένα ηχοχρώματα (κλίμακες) είναι δυνατό να βρούμε το ταξίμι στο τέλος μιάς μελωδίας πράγμα που έχει όμως παρόμοιο σκοπό : να μαζέψει και να γαληνέψει την ψυχή απο το ταξίδι που την έστειλε η μουσική !
Το ταξίμι σ΄αυτά τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη κρατάει γύρω στο 15λεπτο και μιας και τ΄όφερε η συζήτηση ίσως θ΄άπρεπε να αναφέρω ότι η ακοή χρειάζεται γύρω στα 10 λεπτά για να προσαρμοσθεί στην ακουστική του χώρου, και στο μουσικό ηχόχρωμα, το οποίο ώς γνωστόν, ανάλογα με την μουσική μορφή και δομή του δραστηριοποιεί διαφορετικές ομάδες ακουστικών νεύρων !
Ορίστε μας ! ! !
Ένας ελαφρύς απόηχος του ταξιμιού φτάνει στ΄αυτιά μας απο μουσικές της Ιαπωνίας όπου το κλάμα της γιαπωνέζικης φλογέρας μας μιλάει για τον ανθρώπινο πόνο, τις αράβικες εισαγωγές της Ούμ Καλτούμ, τα Σμυρνεϊκα ακούσματα (κι΄αυτά μας μιλάνε για το ίδιο πράμα) όπως επίσης και απο τα ταξίμια της δημοτικής και λαϊκής μας μουσικής.
Όλα αυτά με αφορμή κάποιους (πολλούούούούς) φάλτσους που πιάσαν ένα όργανο στα χέρια τους και βγήκαν στο Γιουτιούμπι και στις τελεοράσεις να μας πρήξουν τα κάκκαλα.
Ρέ άει μαζευτήτε ! Λελέδες !
Ζητώ τραγική συγνώμη άν παραφέρθηκα αλλά το έκανα ευχαρίστως !
Και για σας φτιάξω την διάθεση : αυτό το τοπίο βλέπω απο το παράθυρο της κουζίνας μου όταν ρίχνω ταξίμια !
